Wino Chianti to wizytówka Toskanii, która jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych win na świecie, pochodzących z tego regionu Włoch.
Tym, co czyni Chianti szczególnie interesującym, jest fakt, że przepis na to wino datuje się na okolice XVII lub XVIII wieku, co nadaje mu długą historię, której korzenie sięgają kilku wieków.
Region zwany Chianti został zdefiniowany po raz pierwszy w 1716 przez Kosmę III Medyceusza, suwerennego księcia Wielkiego Księstwa Toskanii. Dotyczył obszaru w pobliżu wiosek pamiętających czasy Etrusków: Gaiole, Castellina i Radda. Region nazywano także Lega del Chianti, a później po prostu Provincia del Chianti. W 1932 roku mocą decyzji rządu włoskiego nastąpiło ponownie zdefiniowane i zreorganizowane tego obszaru, przy czym został on znacznie poszerzony. Podzielono go na siedem subregionów: Classico, Colli Aretini, Colli Fiorentini, Colline Pisane, Colli Senesi, Montalbano and Rufina, dawne tereny nazywane „Sercem Chianti” weszły w skład subregionu Chianti Clasico. W 1967 roku utworzona została apelacja Chianti DOC, w 1984 Chianti DOCG, a w 1996 Chianti Clasico DOCG.
Tym, który pierwszy ustalił w połowie dziewiętnastego wieku skład wina z Chianti był baron Bettino Ricasoli, ówczesny minister spraw wewnętrznych Wielkiego Księstwa Toskanii i późniejszy premier Włoch. Do tego czasu były to różne kupaże lokalnych szczepów bazujące jednak głównie na odmianie Canaiolo. „Receptura chianti” według barona Ricasoli to 70% Sangiovese, 15% Canaiolo, 10% Malvasia bianca i 5% innych lokalnych czerwonych odmian. Przepisy DOC z 1967 roku mówiły o Sangiovese i 10 do 30% Malvasia i Trebbiano. Pod koniec dziewiętnastego wieku przyszła epidemia mączniaka, a następnie tak jak w całej Europie filoksery, doprowadzając do zniszczenia upraw i ruiny wielu winnic. Nastąpił poważny, głęboki i długotrwały kryzys ekonomiczny oraz masowa emigracja do Nowego Świata. Sytuację pogarszał też chaos związany z burzliwym procesem jednoczenia się Włoch (wł - il Risorgimento). Powoli ci, którzy nie porzucili swoich winnic koncentrowali się na wysokowydajnych odmianach Trebbiano i Sangiovese, szczepionki których sprowadzano z pobliskiej Romanii. Po kolejnym kryzysie i zapaści gospodarczej, jaka przyszła po II Wojnie Światowej, zrodził się obszerny rynek na niedrogie i dobre jakościowo wina codzienne. I właśnie wina z Chianti doskonale trafiały w potrzeby tego rynku.
Wino Chianti zrobione na bazie odmiany winorośli Sangiovese charakteryzuje się owocowymi nutami wiśni, jeżyn i śliwek, co dodaje świeżości i intensywności smaku. Nie da się jednak ukryć, że jest to wszechstronne wino, które w zależności od zastosowanej mieszanki, mogą nieść przyjemne smaki przypraw, w tym kawy, czy tytoniu. Ta różnorodność smakowa sprawia, że Chianti doskonale komponuje się z różnymi potrawami. Do czego pasuje to wino?
Wino Chianti doskonale współgra z mięsem z grilla, podkreślając intensywność smaku pieczonego mięsa. Chianti jest często wybierane do pizzy, potraw z grzybami i makaronów. Jego świeże, owocowe akcenty równoważą intensywność sosów i przypraw, tworząc tym samym zgrane połączenie smakowe. Dodatkowo, wino to sprawdza się znakomicie z wędlinami, a także serami — zarówno tymi klasycznymi, jak i również bardziej wyrazistymi. Wino Chianti potrafi podkreślić smak potrawy, dlatego dobrze sprawdzi się w towarzystwie różnorodnych potraw na stole. A jak podawać wino Chianti?
Chianti tradycyjnie rozlewało się do charakterystycznych pękatych butelek w słomianej plecionce zwanych fiasco. Jednak obecnie tylko kilku producentów kultywuje tę tradycję, zwykle ze względów pragmatycznych rozlewa się wino do najpopularniejszych butelek typu bordoskiego. Aktualnie dla urozmaicenia bukietu smaków, zaleca się podawanie tego wina w kieliszku o kształcie tulipana — tym sposobem aromat kierowany jest w stronę nozdrzy, co pozwala w pełni cieszyć się smakiem i zapachem wina. Dodatkowo istnieje kilka kluczowych wskazówek dotyczących serwowania wina. Zaleca się, aby wino Chianti zostało pozostawione w otwartej butelce do oddychania przez kilka godzin przed podaniem, co ma wpływ na pełne otwarcie aromatów i smaków. Wino powinno mieć temperaturę od 16 do 18 stopni Celsjusza. Zobacz również inne wina włoskie dostępne w ofercie!
Na początku XVI wieku w rozkwicie epoki renesansu, lokalne wino zwane w Trieście "Ribolla" było sprzedawane jako wspominane przez Pliniusza Starszego w Historii Naturalnej Pucinum. Dobre wino chwalone za lecznicze właściwości przez Liwię, żonę cesarza Oktawiana Augusta. Pojawiła się jednak wkrótce potrzeba odróżnienia wina typu "Ribolla" z Triestu od innych win o tej samej nazwie, produkowanych w Gorycji i Istrii, które było znacznie słabszej jakości. Domniemanym miejscem produkcji starożytnego Pucinum było "Castellum Nobile Vinum Pucinum" w pobliżu wsi Prosecco, zatem pod koniec XVI wieku zaczęto używać własnie tej nazwy.
Pierwsza znana nam wzmianka o "Prosecco" pojawia się w dzienniku podróży Anglika Fynesa Morysona po północnych Włoszech z 1593 roku. Wspomina on tam: „wino Pucinum, teraz nazywane Prosecco” i zauważa, że to jedno z najlepszych win na terenie Włoch.
Przyjemnie kojarzące się, dobre Prosecco obecnie to nie tylko nazwa gron, ale i nazwa apelacji. Dla rozróżnienia zaczęto więc od 2009 roku używać kolejnej alternatywnej nazwy dla szczepu tego typu, czyli Glera.
Po regulacjach w tym samym roku Prosecco DOC obejmuje tereny dziewięciu prowincji w dwóch regionach: Wenecja Euganejska i Friuli-Wenecja Julijska, wycofano natomiast możliwość używania tej nazwy w regionie Trydent-Górna Adyga. Istnieją jeszcze dwie apelacje Prosecco Superiore DOCG. Prosecco Conegliano Valdobbiadene Superiore DOCG, wytwarzane jest ono z gron pochodzących tylko ze wzgórz pomiędzy miejscowościami Conegliano i Valdobbiadene, na północ od miasta Treviso, w prowincji Treviso. Nachylenie tych wzgórz powoduje konieczność prowadzenia zbiorów ręcznie, co dodatkowo wpływa korzystnie na jakość wina. Druga mniejsza DOCG to Asolo Prosecco Superiore DOCG w pobliżu miasta Asolo, w tej samej prowincji, zwanego zresztą perłą Treviso.
Przepisy apelacyjne dopuszczają oprócz gron Glera (Prosecco) użycie kilku innych typów, ale w ilości łącznie nie większej niż 15 %. Dopuszczalne są następujące odmiany: Verdiso, Bianchetta Trevigiana, Perera, Glera Luna, Chardonnay, Pinot Bianco, Pinot Grigio i Pinot Nero .
Glera (Prosecco) poza regionami w północno-wschodnich Włoszech jest uprawiany również między innymi w Rumunii, Brazylii, Argentynie i Australii.
Prosecco swą popularność zawdzięcza oczywiście znakomitym walorom smakowym, uniwersalności zastosowania, ale także przystępności ceny. Cena jest konkurencyjna w stosunku do win musujących produkowanych metodą szampańską, zwaną też tradycyjną, dzięki zastosowaniu metody Charmata. Polega ona na przeprawadzeniu wtórnej fermentacji, w dużych hermetycznych tankach ze stali. Potem wino butelkowane jest także pod ciśnieniem, tylko nieznacznie niższym niż w przypadku metody szampańskiej. Koszty produkcji są natomiast znacząco niższe. Sposób ten został wynaleziony i opatentowany we Włoszech w 1895 roku przez Federico Martinottiego. Adaptowany i dobrze rozpowszechniony przez Eugène Charmata w 1907 roku.
W zależności od stopnia musowania można podzielić Prosecco na trzy kategorie:
spumante – czyli musujące o wymaganej zawartości alkoholu co najmniej 11 %, najpopularniejsze spośród wszystkich typów tego trunku
frizzante – półmusujące o zawartości alkoholu minimum 9%, idealne do spożywania przy każdej okazji i jako aperitif
tranquillo – spokojne, niemusujące 10,5% , używane tylko lokalnie, znacznie mniej popularne niż dwa wymienione powyżej rodzaje
Ze względu na stopień wytrawności wino Prosecco dzielimy na następujące typy:
extra brut (poniżej 6 g cukru na litr) – najbardziej wytrawne, a jednocześnie stosunkowo mało popularne w porównaniu z innymi rodzajami. Jak można przeczytać na etykietach butelek, w jego składzie znajduje się 0-6 g/1 l cukru resztkowego, co przekłada się na specyficzny, owocowo-cytrusowy smak. Wino Prosecco typu extra brut należy podawać w temperaturze od 6 do 8 stopni Celsjusza. Bardzo dobrze komponuje się z warzywami, chudymi rybami czy owocami morza.
brut (poniżej 12 g cukru na litr) – znacznie popularniejsze, wyróżniające się mocno cytrusowym aromatem z domieszką nut warzywnych. W regionie Conegliano Valdobbiadene spożywane do różnych posiłków, a jego smak szczególnie interesująco wypada w zestawieniu z rybami oraz wszelkiego rodzaju potrawami włoskimi. Dobre wino Prosecco cieszy się wzięciem także jako aperitif.
extra dry (12-17 g/l) pomiędzy półwytrawnym z wyraźnie wyczuwalną słodyczą, najpopularniejsze, wyjątkowo uniwersalne, bardzo dobrze wypada w połączeniu m.in. z kuchnią włoską, daniami mięsnymi i rybnymi czy serami. Owocowo-cytrusowy smak z dodatkiem aromatów jabłkowych i gruszkowych czyni je najchętniej wypijanym spośród wszystkich dostępnych w sprzedaży typów Prosecco.
dry (17-32 g/l) półsłodkie – z uwagi na wysoką zawartość cukru resztkowego jest słodsze niż inne rodzaje. Wyczuwalne nuty kwiatowe sprawiają, że dobre wino dry świetnie pasuje do delikatnych potraw, słodyczy czy w towarzystwie przystawek jako aperitif.
Najbardziej prestiżowe Prossecco to Superiore di Cartizze pochodzące z niewielkiego wzgórza Cartizze, na którym uprawiane jest 107 hektarów winorośli będących w posiadaniu 140 winiarzy. Przy stosunkowo niskiej wydajności wytwarzane tutaj w ograniczonej ilości wino powszechnie uważane jest za "Grand Cru" Prosecco. W związku z tym hektar winnicy na Cartizze był w 2015 roku szacowany na 1,5-2 miliona euro, jest to najwyższa cena za winnicę we Włoszech. Producenci wina musującego ze wzgórza Cartizze umieszczają na etykiecie napis Superiore di Cartizze, bez podania nazwy Prosecco, co ma podkreślać jego wyjątkowość.
Ciekawostką są też produkowane na terenie Conegliano Valdobbiadene DOCG wina Prosecco Col Fondo. Niektórzy winiarze pozostawiają osad po wtórnej fermentacji w butelce, który nadaje większą złożoność i smak. Dobre wina tego typu są obecnie oznaczane Conegliano Valdobbiadene DOCG bez dodanego terminu Superiore, bo jest on zarezerwowany dla win, które mają co najmniej 3,5 bara ciśnienia w zamkniętej butelce, natomiast Col Fondo mają zazwyczaj 2,5 bara.
Prosecco jest najczęściej eksportowanym włoskim winem. W 2014 roku w kategorii win musujących przewyższyło światową sprzedaż zagraniczną szampana.
Kraina Burgundii to prawdziwe wyzwanie dla każdego miłośnika win. Jest to nazwa prowincji, która swym zasięgiem obejmuje wielki i zróżnicowany rejon położony pomiędzy Auxerre, w okolicach którego zaczyna się królestwo Chablis, aż do Lyon gdzie uprawia się wina regionu Beaujolais.
W skład Burgundii wchodzi 6 podregionów, idąc od północy to:
Zróżnicowanie winnic Burgundii jest przeogromne. Średnia wielkość posiadłości nie przekracza 6 h. Odległości pomiedzy winnicami kształtują się od kilku metrów do kilkudziesięciu kilometrów. Wrażenie poszatkowania i zróżnicowania podkreśla również skomplikowany system cru a co za tym idzie i jakości oraz wartości wytwarzanych win. Zdarza się, że parcele oddalone od siebie o kilkanaście metrów ( dosłownie za płotem ) różnią się np. o 50 Euro za butelkę. Rzadko kiedy całe winnice należą do jednego właściciela. Duzi producenci są raczej właścicielami parcel w różnych częściach danej apelacji. Np.50-cio hektarowa Clos Vougeot (apelacja Côte de Nuits) jest podzielona pomiędzy 80 plantatorów. Ta fragmentaryzacja świadczy o szczególnym, nieprzewidywalnych charakterze win burgundzkich. W Burgundii znajduje się okołó 100 Appelations Controlees. Specyficzna jest tutaj klasyfikacja jakości ustalona przez Institut National des Appellations d'Origine.
Jeżeli chodzi o szczepy to przynajmniej tutaj sprawa jest prostsza. Jeżeli chodzi o białe to przede wszystkim Chardonnay, a czerwone to Pinot Noir. Bez zbytniej przesady można przyjąć, że jeżeli ktoś chciałby znaleźć najlepsze lub najszlachetniejsze wina z tych odmian to powinien ich poszukiwać właśnie w Burgundii, nota bene uzbrojony w pokaźny zasób gotówki. Wielkie białe i czerwone burgundy to najsłynniejsze i poszukiwane wina świata. Ponadto w tym regionie można spotkać białe Bourgogne Aligote, ze szczepu Aligote, oraz Gamay ( np.AOC Boujolais lub AOC Bourgogne Passetoutgrains, gdzie Gamay mieszany jest przynajmniej z 1/3 Pinot Noir)
Jeżeli chodzi o podawanie win burgundzkich to zwracamy uwagę aby białe burgundy podawać w temperaturach wyższych niż inne białe wina czyli w okolicach: 12-14 st. C., natomiast czerwone w okolicach 16-18 st.C
Rejon produkcji wina Rioja jest położony w dolinie rzeki Ebro. Areał, na którym uprawia się wina to dla Rioja Alta - 26.855 ha, Rioja Baja - 12.372 ha, Rioja Alavesa - 20.994 ha., czyli sumarycznie 60.171 ha (stan ze stycznia 2003). Maksymalny dozwolony poziom zbiorów to dla win czerwonych - 46.8 hl/ha ( może być powiększone w najlepszych latach przez Consejo Regulador )
Wina wyprodukowane zgodnie z normami określa się jako Denominación de Origen Calificada Rioja. Średnia roczna produkcja wynosi 200 milionów litrów, z czego 75% stanowią wina czerwone, pozostałe to białe i różowe. Wina Rioja są charakteryzowane poprzez appellation, w których, różne typy winogron, są dobierane w ramach dokładnego procesu selekcji gron w kilku podstrefach. Odmienne warunki glebowe i klimatyczne prowadzą do klasyfikacji produkcji wina na wspomniane podstrefy: Rioja Alta, Rioja Baja i Rioja Alavesa.
Rioja Alta jest położona w północnej części strefy La Rioja, sięgając od Logrono (384 m.n.p.m) do granic z Alavą na północnym i wschodzie, a na zachodzie do Burgos. Najważniejsze miasto winiarskie w regionie to Haro (479 m.n.p.m) a gleby to kreda i iły. Klimatem rządzi Atlantyk, ale dzięki skalistym osłonom Sierra de Cantabria winorośl ma doskonałe warunki rozwoju, chociaż w tej podstrefie zbiera się ją najpóźniej to jest aż w październiku, podczas gdy we wschodnim Alfaro kilka tygodni wcześniej. Najlepiej w tej części udaje się Garnacha oraz Tempranillo. Ponadto Mazuelo czyli Carignan. .
Rioja Alavesa jest położona w południowej części prowincji Alava, pomiędzy północną granicą La Rioja a wzgórzami Sierra de Cantabria. Stolicą tego okręgu jest Laguardia ( 635 m.n.p.m). Bogate w żelazo i kredę wapienne gleby i najzimnieszy klimat w Rioja sprzyjają uprawom Tempranillo.
Rioja Baja rozciąga się na południowy-wschód od Logrono aż do miasta Alfaro (301 m.n.p.m.). Na piaszczystych i wapiennych podłożach, w śródziemnomorskim klimacie, królestwo swoje odnalazł szczep Garnacha, chociaż uprawia się tu również pozostałe riojanskie szczepy.
Odmiany gron czerwone - Tempranillo, Garnacha, Mazuelo, Graciano; białe - Viura, Malvasia, Garnacha Blanca.
Młode wino, w jego pierwszym lub drugim roku, charakteryzujące się jeszcze swą początkową świeżością i zapachem owoców.
Crianza - wino co najmniej trzyletnie, które spędziło co najmniej rok czasu w beczce i kilka miesięcy w butelce. Dla win białych minimalnym okresem dojrzewania w beczce jest okres 6 miesięcy.
Reserva - wybrane wina z najlepszych roczników, które stosownie do swej potencjalnej wspaniałości dojrzewały przez 3 lata, z czego co najmniej przez rok w dębowej beczce. W przypadku win białych okres dojrzewania wynosi 2 lata, z czego co najmniej 6 miesięcy w dębowej beczce.
Gran Reserva - wybrane wina z wyjątkowych roczników, które spędziły co najmniej 2 lata w dębowej beczce i 3 lata w butelce. Dla białych win okres dojrzewania wynosi 4 lata, z czego co najmniej 6 miesięcy w beczce.
W naszej ofercie znaleźć można również inne wina hiszpańskie. Polecamy!
Bordeaux to region winny z zachodniej Francji, nazwę przyjął od 4 co do wielkości miasta we Francji. Wytwarza się tu 10% całej francuskiej produkcji win i 26 % francuskich DOC. Pierwsze uprawy w okolicach miasta Bordeaux, leżącego nad rzeką Gironde ponoć miały miejsce już w I wieku naszej ery.
Ogromny wpływ na rozwój sprzedaży wina miała księżna Akwitanii Eleonora, która poślubiając normandzkiego władcę Henryka Plantageneta, przyszłego króla Anglii, otworzyła dla Bordeaux rynek angielski. Dopiero wojna stuletnia i wcielenie regionu do Francji wstrzymało intensywny eksport trunku. Po nieszczególnych dwóch stuleciach wina Bordeaux odkryli Holendrzy oraz kupcy hanzeatyccy. W 1911 r. wprowadzono ustawy mające powstrzymać proceder podrabiania win i obniżania ich jakości. System nazw zastrzeżonych dla win z konkretnych regionów (Appelation d'Orgine Controle - A.O.C.), z poprawkami w zasadzie obowiązuje do dnia dzisiejszego.
Specyficzne warunki klimatyczne panujące u ujścia rzeki do oceanu Atlantyckiego sprzyjają uprawie winorośli. Zarówno poziom temperatury, rodzaj gleby jak i oddziaływanie Golfstromu wpływają korzystnie na rosnące tu krzewy. W ramach całego regionu Bordeaux możemy wyróżnić podregiony - appelations, z których każdy posiada specyficzne dla siebie zasady winobrania, wytwarzania i dojrzewania wina, a także własną klasyfikację rankingową (A.O.C.) Na przykład dla obszaru Medoc i Haut-Medoc klasyfikacja Grand Crus Classés określona została już w 1855 roku.
Do produkcji czerwonego wina wykorzystywane są głównie winogrona odmian Merlot i Cabernet-Sauvignon, uzupełniane przez Cabernet-Franc, Petit-Verdot lub Malbec. W przypadku win białych korzysta się głównie z gron szczepów Semilion, Muscadelle i Sauvignon.
Region Bordeaux dzieli się na dwie strefy produkcji czerwonego wina. Te dwa obszary to lewy i prawy brzeg Żyrondy. Lewobrzeżne winnice rozlokowane są na zachód od rzeki Garonny oraz ujścia rzeki Żyrondy. Prawobrzeżne leżą na wschód i północ od rzeki Dordogne i ujścia Żyrondy. Spośród wielu rejonów najważniejsze odgrywają po 2 na każdy region:
Haut-Medoc i Graves/Pessac-Leognan - lewy brzeg
St. Emilion i Pomerol - prawy brzeg
Lewy i prawy brzeg różnią się glebami : lewy to żwir a prawy to glina. Stąd lepszym dla Cabernet Sauvignon jest żwirowa gleba lewego brzegu. Dla Merlot natomiast korzystniejsza jest gliniasta gleba St. Emilion i Pomerol.
Bordeaux słynie nie tylko z win czerwonych. Produje się tu wyśmienity wina białe wytrawne jak i słodkie. Znaczące są dwa regiony :
Graves - ojczyzna najprzedniejszych białych Bordeaux + światowej sławy wina deserowe Sauternes
Entre-Deux-Mers - pomiędzy rzekami Garonne i Dordogne
Najlepsze wina z Graves są rześkie gdy są młode , z czasem rozwijając bukiet i bogactwo. Mogą bardzo długo leżakować.
Sycylia to największy i najbardziej górzysty z dwudziestu regionów winiarskich Włoch. U podnóża wulkanu Etna znajdują się niezwykle żyzne gleby wulkaniczne. To właśnie one oraz zamiłowanie tamtejszych winiarzy do autochtonicznych odmian winogron powoduje, że jest to region o dużym potencjale, produkujący niezwykłe wina.
Do niedawna Sycylia była głównie dostawcą hurtowym niedrogich win stołowych do winiarnii w innych regionach, oraz producentem wina o światowej sławie — marsali. Obecnie pochodzi stąd wiele ciekawych kupaży i win jednoodmianowych. Na terenie wyspy znajdują się obszary oznaczone D.O.C. jak i I.G.T.(dotyczy całej wyspy-I.G.T. Sicilia). To drugie oznaczenie prawne daje ogromne możliwości do tworzenia win eksperymentalnych oraz tańszych win z odmian międzynarodowych.
Sycylia, jako region winiarski, wyróżnia się różnorodnością odmian winogron, które przyczyniają się do powstania wyjątkowych alkoholi. Głównymi odmianami białymi, z których produkuje się sycylijskie wina są; Moscato, Malvasia, Grillo, Inzolia, Catarratto, Damaschino i Carricante. Czerwone odmiany, które możemy spotkać na Sycylii to:Frappato, Nerello Mascalese, Nerello Cappuccio i przede wszystkim Nero d'Avola.
Specjalnością Sycylii są też wina słodkie. Z odmian białych (głównie Moscato i Malvasia) tworzone są unikatowe wina słodkie. Receptura ich opiera się o suszone (passito) na słomianych matach winogrona, umieszczone w przewiewnych, niemal pozbawionych wilgoci pomieszczeniach. Pozwala to na utratę niemal 60% soku winogronowego (głównie wody), a uzyskanie moszczu o wysokim poziomie cukru i alkoholu.
Kolejnym typowo włoskim specyfikiem jest marsala. Jest to wino deserowe, uzupełniane dodatkiem spirytusu winnego lub skoncentrowanego moszczu. Marsala występuje w trzech wersjach: jako oro, ambra i rubino. To efekt mieszania szczepów lub dodawania koncentratu z wyciśniętych gron.
Trudno jednoznacznie opisać smak sycylijskich win, ze względu na różnorodność odmian winogron. Odmiany białych win, takie jak Moscato, Malvasia, Grillo, Inzolia, Catarratto, Damaschino i Carricante, charakteryzują się świeżymi, owocowymi nutami. Z kolei czerwone odmiany, takie jak Frappato, Nerello Mascalese, Nerello Cappuccio i Nero d'Avola, wyróżniają się głębokim kolorem i intensywnym smakiem. Tak naprawdę każda z tych odmian jest inna, dlatego jednoznaczne opisanie smaku wina sycylijskiego stanowi nie lada wyzwanie.
Wina sycylijskie to wina zrównoważone, bardzo przyjemne w piciu, które dobrze współgrają z wieloma potrawami. Doskonale pasują do białych i czerwonych mięs, owoców morza, carpaccio, słonych serów, a także dań charakterystycznych dla kuchni włoskiej, takich jak wszelkiego rodzaju makarony, pizze. Nie da się ukryć, że wino sycylijskie stanowi doskonałe uzupełnienie dla różnorodnych dań, wydobywając z nich wszystko to, co najlepsze.
Nasza bogata oferta obejmuje znakomite wina sycylijskie z Moscato, Chardonnay i Nero d'Avola, pochodzące z różnych regionów wyspy.. Większość naszych propozycji to wina o średnim stylu, jednak dostępne są także warianty lekkie i pełne, dzięki czemu sprostają one miłośnikom win o różnej intensywności smaku.
Choć w asortymencie dominują sycylijskie wina czerwone, nasza kompleksowa oferta obejmuje także białe, pomarańczowe, różowe i musujące wina. Dzięki tej różnorodności nasi klienci mają możliwość dopasowania alkoholu do swoich indywidualnych preferencji smakowych. Oferowane przez nas wina to nie tylko produkty wysokiej jakości, ale i również alkohole dostępne w przystępnych cenach dla każdego. Zapoznaj się z ofertą i wybierz wino, które najbardziej Ci odpowiada.
.jpg)
Piemont to długa podróż przez historię, kulturę, tysiącletnie tradycje i zdumiewające krajobrazy. Początki uprawy winorośli w Piemoncie sięgają środkowej epoki brązu, około 1500 roku p.n.e., ale znaczący i być może najważniejszy wkład miała kolonizacja rzymska.
Liczne świadectwa dotyczące historii upraw winorośli, to m.in. Tito Livio wspominający Barbaresco w Historii Rzymu, Pliniusz Starszy opisujący winnice Piemontu, zaś w pierwszej połowie XII wieku Pietro de' Crescenzi, autor pierwszego traktatu o rolnictwie, Ruralium Commodorum Libri Duodecim, wychwala systemy upraw przyjęte przez chłopów z Monferrato i produkcji Barbaresco, w tamtych czasach winifikowanego z dodatkiem odmian Moscatello i Passeretta, by stworzyć słodkie wino musujące. Co ciekawe, w Piemoncie znaleziono stele nagrobne z I wieku naszej ery, przedstawiające sprzedawcę wina, piękno świadectwo znaczenia handlu winem w regionie.
W VII wieku zakanonicy katedry w Casale zasadzili winorośl, w szczególności Barbesino (obecne Grignolino), stając się dla Monferrato tym, czym mnisi z Cluny byli dla Burgundii. Pierwsza wzmianka o Nebbiolo, najsłynniejszej odmianie regionu, pochodzi zaś z 1268 roku i dotyczy winnic uprawianych na morenowym wzgórzu Rivoli, niedaleko Turynu.
W 1787 roku Thomas Jefferson, przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, podczas podróży do Francji i północnych Włoch, z Nebbiolo degustował w Hotelu d'Angleterre w Turynie napisał: "Niemal słodkie jak miękka Madera, wytrawne jak Bordeaux i żywe jak szampan".
Dzisiaj Piemont to 44 000 hektarów winnic, które rozciągają się od prowincji Alessandria, Asti i Cuneo aż do podnóża Alp, z 18 apelacjami DOCG i 41 DOC. Terroir składa się z gleb marglisto-gliniastych, gleb wapienno-marglowych, piaskowców, kredy i konglomeratów, które dodają winu elegancji i struktury, zwłaszcza tym przeznaczonym do leżakowania. Klimat panuje kontynentalny, typowy dla tego obszaru, charakteryzuje się silnymi sezonowymi i dziennymi wahaniami temperatury, długimi i mroźnymi zimami oraz gorącymi latami, które są idealne do produkcji win o szczególnej finezji zapachowej.
Najsłynniejsze apelacje to Barolo i Barbaresco, zawsze oparte na odmianie Nebbiolo, to także niezwykle popularna Barbera z Alby i Asti, lekkie i soczyste Dolcetto, niezwykle aromatyczne Ruchè, Freisa dająca żywe, pełne truskawek, lekkie wina, taniczne i goryczkowe Grignolino, pieprzna Pelaverga, a także białe Arneis czy Moscato z Asti, szczególne, cudownie aromatyczne wino oraz bardzo rzadkie Timorasso z Colli Tortonesi, pełne owocu Cortese, m.in. ze wzgórz Gavi czy kwiatowa Bonarda i podatna na szlachetną pleść Nascetta.l
Niezwykły region, wspaniałe wina.
W naszej ofercie znajdziesz wina również z wielu innych regionów na całym świecie. Polecamy między innymi wina libańskie.
Trydent - Górna Adyga, 15 000 ha, 1 100 000 hl wina, najbardziej na północ wysunięty region Italii, stanowiący zaledwie nieco ponad 1% areału winnic we Włoszech, ale jest niezwykle popularny turystycznie wśród Polaków. Jeździmy tam często na narty, ale pamiętajmy również o winach, bo jest z czego wybierać, a historycznie wino tworzono tutaj już w czasach etruskich, co czyni Trentino - Alto Adige jednym z najstarszych w Europie.
Trentino Alto Adige to górzysty region o powierzchni około 14 000 km2. Składa się z autonomicznych prowincji Trento i Bolzano, które charakteryzują się zróżnicowaniem zarówno językowym, jak i administracyjnym, dlatego mówimy o Trentino z jednej strony i Południowym Tyrolu z drugiej. Nawet jeśli z geograficznego punktu widzenia trudno byłoby wyznaczyć granicę morfologiczną między tymi dwoma obszarami, różnice etniczne i językowe z jednej strony oraz różnice glebowo-klimatyczne z drugiej doprowadziły również na przestrzeni wieków do charakterystyki prowincjonalnej produkcja wina. Wspólną cechą obu obszarów jest jednak doskonała produkcja wina, również dzięki położeniu geograficznemu i korzystnym warunkom klimatycznym zarówno wzdłuż doliny rzeki Adygi, jak i na zboczach gór, które ją otaczają, oraz na płaskich i pagórkowatych obszarach wokół Trydentu i Bolzano. Chociaż w Trentino Alto Adige uprawia się wiele międzynarodowych odmian, to najciekawsze z nich to autochtony. W Alto Adige, to Schiava zwana również Vernatsch, dająca raczej lekkie, codzienne wina czerwone i znakomite wina różowe, Lagrein, dający wina gęste i taniczne, doskonały do dziczyzny, Moscato Rosa o korzennym posmaku z nutą konfitury różanej, Marzemino, pachnący i cierpki, jak pokrywająca się szlachetną pleśnią Nosiola doskonała do win słodkich (vino santo), Teroldego, dający niemal czarne wina, pieprzne i zmysłowe, Kerner i Sylvaner w Val d'Isarco i Val Venosta, do win białych z Górnej Adygi, często wybitnych i nadal świetnie wycenianych. Najczęściej uprawianymi białymi szczepami winorośli są odmiany międzynarodowe Chardonnay i Pinot Bianco, które wraz z Pinot Nero wchodzą często do produkcji znakomitych win musujących (metoda klasyczna). Ponadto znajdziemy tu również Gewürztraminera, Müller Thurgau, Sauvignon Blanc czy Merlot (jedne z najciekawszych interpretacji tego szczepu).
System apelacyjny jest bardzo prosty, a niemal 93% win należy do systemu DOC i DOP. Główna apelacja dla obu połączonych regionów to Valdadige, dla Trydentu Trento, a dla wina z Górnej Adygi Alto Adige.
Sardynia położona jest u zachodnich wybrzeży Włoch i jest drugą co do wielkości wyspą na Morzu Śródziemnym po Sycylii. Wymarzone plaże, malownicze zatoki, nadmorskie groty i górzyste tereny leśne na całej wyspie. Na Sardynii znajduje się ponad 7000 nuraghe, czyli imponujących budowli przypominających wieże, pochodzących ze starożytnej cywilizacji nuragijskiej z epoki brązu.
Odkrywając sardyńskie winorośle, przede wszystkim rodzime odmiany stanowiące część niezwykłego dziedzictwa wyspy jak i odmiany kontynentalne, które doskonale harmonizowały ze środowiskiem na przestrzeni wieków. Mówi się, że Fenicjanie jako pierwsi sprowadzili wino na wyspę na długo przed narodzinami Chrystusa. Winiarze przez lata zasadzili wiele odmian winorośli i stworzyli wiele różnych stylów wina. Vermentino jest produkowane głównie na północy wyspy, podczas gdy Cannonau (Grenache) na południu. Na Sardynii uprawia się około 40 000 hektarów gruntów, głównie na wzgórzach Campidano między stolicą Cagliari a miastem Oristano, na południowy zachód od wyspy, oraz na płaskowyżach na północ od Olbii, wokół Sassari i Alghero.
Klimat śródziemnomorski prowadzi do gorących, suchych lat i deszczowych, wilgotnych zim. Na wyspie panuje susza, zwłaszcza na południowym wybrzeżu, dlatego często konieczne jest nawadnianie. Temperatury różnią się znacznie w zależności od regionu. Na chłodniejszej północy, jak w Gallura, Anglona i Alghero, produkcja koncentruje się na świeżych, owocowych winach białych o eleganckim aromacie, dobrej strukturze i kwasowości. Jedyna apelacja DOCG na Sardynii obejmuje Vermentino di Gallura, które ma więcej mocy i zapachu niż typowe wina Vermentino di Sardegna. Gleby to przedewszystkim granit, wapień, piaskowciec i bogate w minerały gleby gliniaste.
Południowa i zachodnia strona wyspy jest podzielone na 17 DOC, jednak dwie trzecie produkcji to wina czerwone. Cannonau jest najważniejszą odmianą i zwykle tworzy się z niej pełne wina czerwone, zaś Cagnulari na północnym zachodzie i Carignano na południu również mają ogromny potencjał. Sardyńskie Trio Cannonau, Vermentino i Carignano
to najbardziej znane odmiany winorośli, które najlepiej odzwierciedlają, często naturalny potencjał regionu. Na wyspie występuje również kilka rodzimych odmian winorośli, jak Bovale, Torbato, Semidano, Monica, Malvasia Bianca, Moscato, Nasco i Nuragus. Sardynia to wyjątkowa kraina uprawy winorośli z kilkoma nieodkrytymi tajemnicami. Na małą skalę uprawiana jest również międzynarodowa czerwona odmiana Cabernet Sauvignon.
Sardynia to również niezwykłe wino wzmacniane, Vernaccia di Oristano, które jako pierwsze wino uzyskało na wyspie status DOC w 1971 r. Proces dojrzewania odbywa się w dębowych lub kasztanowych beczkach, ponieważ profil smakowy jest podobny do Sherry, pomimo zróżnicowanego stylu produkcji, który jest czysty bez dodatku alkoholu dla wzmocnienia. W zależności od wieku wino ma kolor od złocistożółtego do bursztynowego i ma intensywny, bardzo charakterystyczny bukiet, w którym rezonuje zapach kwiatów migdałowca. W smaku mocne i wytrawne, ale jednocześnie ciepłe, aksamitnie miękkie i harmonijne. Ma długi finisz i wyraźny posmak, który przypomina nieco soczyste migdały.
Podobnie jak w wielu innych regionach Hiszpanii, Rzymianie prawdopodobnie uprawiali winnice w Ribera del Duero. Robili to, aby zaopatrywać ...legiony. Jednak to zakony monastyczne rozpowszechniły kulturę winiarską w tej części płaskowyżu iberyjskiego, gdyż mnisi z Cluny produkowali wino w Valbuena de Duero już w XII wieku.
Ribera del Duero znajduje się w sercu Kastylii i León. Region produkcji wina rozciąga się na ponad sto mil wzdłuż biegu Alto Douro. Obejmuje 19 gmin Valladolid, 5 gmin Segovia, 5 gmin Soria i 59 Burgos. Winnice Ribera del Duero znajdują się na wysokości około 800 metrów. Winnice rozciągają się na obu brzegach rzeki, zwykle bardzo blisko brzegów. Szerszy obszar znajduje się zaledwie 50 km od rzeki. Najniżej położone grunty są przeznaczone pod uprawy nawadniane, a najwyższe pod zboże, a na pośrednich tarasach uprawiana jest winorośl. Teren jest pagórkowaty. Równinne i kamieniste doliny przeplatają się ze stromymi wzgórzami, czasem zwieńczonymi wysokimi zamkami i lasami. Winnice zajmują tarasy pośrednie, głównie na glebach gliniastych. Brzegi rzeki tworzą tarasy aluwialne, zaś najwyższe tarasy to przede wszystkim wapienne zbocza, które dostarczają win o wyjątkowej jakości.
Najbardziej tradycyjną odmianą tego obszaru jest Tempranillo - nazywa się tutaj „Tinta Fina” lub „Tinta del País”. Ta odmiana daje w Ribera del Duero więcej pigmentu i lepszą kwasowość niż w innych hiszpańskich regionach. W Ribera del Duero uprawia się również Grenache, Cabernet Sauvignon, Malbec i Merlot. Ta ostatnia jest sadzona głównie w Valbuena. Klimat w regionie jest kontynentalny, z ekstremalnymi temperaturami: ciepłe lata i bardzo mroźne zimy. Opady wahają się od 400 litrów w Sardon do 560 litrów w Aranda de Duero. Winorośl nie może narzekać, że nie cieszy się słońcem: szczyt może przypadać na 2750 godzin słonecznych rocznie. Jesień jest umiarkowanie chłodna i mokra, ale opady zwykle nie wpływają na zbiory. Wiosenne przymrozki są powszechne, zwłaszcza w maju, co decyduje o znacznych różnicach między zbiorami.
Nie bez powodu wina z Ribera del Duero zdobywają coraz większe uznanie na międzynarodowych rynkach. Wysoka jakość produkcji, dbałość o detale oraz wyjątkowe terroir sprawiają, że są one chętnie wybierane przez koneserów wina na całym świecie. Importerzy i dystrybutorzy coraz częściej sięgają po te wina, co przyczynia się do ich rosnącej popularności, również w Polsce.
Wyjątkowość tych alkoholi doceniają także profesjonalni sommelierzy. Wina Ribera del Duero regularnie zdobywają wysokie oceny i prestiżowe nagrody na międzynarodowych konkursach. Co sprawia, że zasługują na te wyróżnienia? Wina Ribera del Duero charakteryzują się głębokim kolorem, intensywnymi aromatami czerwonych i czarnych owoców, nutami przypraw i dębu oraz złożoną strukturą taninową. Przykładowo, Gran Reserva, długo starzone, są uznawane za jedne z najlepszych win na świecie, cenione za elegancję i aksamitne taniny.
Mówiąc o tym hiszpańskim regionie, nie sposób pominąć najsłynniejszych winnic, które szczycą się produkcją najlepszych alkoholi. Ribera del Duero jest domem dla wielu znakomitych winiarni, takich jak Vega Sicilia, Bodegas Protos, Pago de Carraovejas czy Dominio de Pingus. Vega Sicilia, jedna z najstarszych i najbardziej prestiżowych winiarni, znana jest z produkcji kultowych win, takich jak Único i Valbuena. Z kolei Bodegas Protos, założona w 1927 roku, była jedną z pierwszych winiarni w regionie i odegrała kluczową rolę w uzyskaniu statusu DO dla Ribera del Duero.
A kiedy wino Ribera del Duero powinno znaleźć się na stole, aby idealnie współgrać z menu? Wina z tego regionu doskonale komponuje się z intensywnymi smakami potraw, takich jak czerwone mięsa i dziczyzna, grillowane steki oraz dania kuchni hiszpańskiej, takie jak cochinillo asado czy pikantne chorizo. Alokohole współgrają również z bogatymi w smaku serami, zwłaszcza manchego i pleśniowymi, a także z oliwkami, tapenadami oraz potrawami z grzybów. Dla miłośników deserów ciemna czekolada stanowi idealne dopełnienie owocowych i pikantnych nut win z Ribera del Duero.
Zapraszamy do sprawdzenia innych produktów dostępnych w naszej ofercie. Polecamy wina z Grecji, czy też wina burgundzkie.
Korsyka położona 90 km na zachód od Włoch, 170 km na południowy wschód od Francji i 11 km na północ od Sardynii i choć jest terytorium francuskim, to wiele tradycji winiarskich regionu i jego odmian winorośli ma pochodzenie włoskie. Historię uprawy winorośli w regionie można prześledzić od osadnictwa na wyspie handlarzy z Foceanów w 570 r p.n.e. na terenach dzisiejszej gminy Aléria. W XVIII wieku wyspa znalazła się pod panowaniem Francji. Po uniezależnieniu się Algierii od rządów francuskich wielu algierczykóww wyemigrowało na Korsykę i zaczęło sadzić winnice. W latach 1960-1976 powierzchnia winnic na Korsyce wzrosła czterokrotnie. W 1968 roku w Patrimonio powstała jako pierwsza na Korsyce apelacja (AOC).
Obecnie Korsyka ma dziewięć regionów AOC, w tym najważniejszą dla wyspy Vin de Corse AOC. Większość win eksportowanych z Korsyki podlega oznaczeniu Vin de pays Vin de Pays de l'Île de Beauté (wino z Wyspy Piękna). Trzy wiodące odmiany winorośli w regionie to Nielluccio (klon toskańskiego Sangiovese), Sciacarello i Vermentino dla win białych. Ale także francuskie odmiany, takie jak Alicante Bouschet, Aleatico, Cinsault, Carignan, Grenache, Ugni Blanc i Syrah, zostały wprowadzone wraz z panowaniem francuskim, zaś w ostatnich latach została również uzupełniona międzynarodowymi odmianami winorośli, takimi jak Cabernet Sauvignon, Chardonnay, Merlot, Mourvèdre oraz Pinot Noir i Viognier.
Korsyka, to również niezwykła różnorodność gleb, z łupkami na wschodzie, glebami granitowymi na zachodzie, osadami aluwialnymi w centrum oraz wapiennymi klifami na północy i południu. Dwa główne obszary produkcji: w południowo-zachodniej części wyspy, w regionie Ajaccio, dominują wina czerwone i różowe, a główną odmianą Sciacarello, rosnące na granitowej glebie oraz Patrimonio na północnym wybrzeżu wyspy, który jako pierwszy otrzymał oznaczenie AOC w 1968 r. Tutaj produkuje się głównie wino białe, na dobrej glebie, która składa się głównie z gliny kredowej i wapienia, zaś morze często dodaje winom słoności (głównie Vermentino).
Dolina Loary to serce Francji, słynące z naturalnego piękna, wspaniałych zamków i wspaniałego wina. Region jest bogaty w historię i kulturę: urodził się tutaj renesansowy pisarz Rabelais, a Joanna d'Arc poprowadziła wojska francuskie do zwycięstwa w wojnie stuletniej nad Loarą. Jako świadectwo całego wkładu regionu w kulturę francuską i światową, Dolina Loary (między Sully-sur-Loire i Chalonnes-sur-Loire) została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO w 2000 roku. Jest to największy region winiarski Francji, niezwykle zróżnicowany i zachwycający, podzielona na kilka mniejszych regionów, z których każdy ma swój charakterystyczny styl, odmiany i apelacje.
Pays Nantais, na atlantyckim wybrzeżu Bretanii, w pobliżu miasta Nantes, od czasów rzymskich produkuje wytrawne białe wino, znany jest z Muscadet (wytwarzanego z odmianyMelon de Bourgogne i nie spokrewnionego w żaden sposób z Muscatem), największej apelacji białego wina we Francji i doskonałego, rześkiego, ale głębokie i mineralnego, morskiego wina. Najsłynniejsza apelacja to Obszar Muscadet Sèvre et Maine obejmuje około dwudziestu gmin na południowy wschód od Nantes, która swoją nazwę zawdzięcza dwóm rzekom przepływającym przez winnice: Sèvre Nantaise i Maine.
Starożytne Księstwo Anjou było niegdyś potęgą polityczną, która rywalizowała z Królestwem Francji o bogactwo i znaczenie. Anjou produkuje wiele najlepszych słodkich win Doliny Loary, Bonnezeaux, Coteaux du Layon i Quarts de Chaume, wszystkie wytwarzane z Chenin Blanc. Anjou jest także domem dla Savennières, fascynującego wytrawnego Chenin Blanc, a także doskonałego czerwonego Anjou (na bazie Cabernet Franc) i bardzo popularnego, lekko wytrawnego Rosé d'Anjou.
Saumur to malownicze miasto zdominowane przez jeden z najsłynniejszych zamków we Francji. Zamek, podobnie jak wiele innych wielkich zamków w Dolinie Loary, jest zbudowany z tego samego wapienia tuffeau, który leży u podstaw winnic w regionie. Wykopaliska pozostawione po budowaniu zamków i pałaców pozostawiły setki kilometrów podziemnych tuneli, które obecnie służą jako piwnice dla win musujących na bazie Chenin Blanc, a także do produkcji jednych z najlepszych win czerwonych Francji, z apelacji AOC Saumur-Champigny.
Touraine, czasami nazywane „Ogrodem Francji”, było miejscem, gdzie królowie i szlachta zbudowali wiele zamków, dzięki którym Dolina Loary jest jednym z najpopularniejszych miejsc turystycznych we Francji. Wina regionu obejmują wiele słynnych apelacji, w tym Vouvray, wytwarzane z Chenin Blanc i Chinon, Bourgueil i St Nicolas de Bourgeuil, wszystkie wytwarzane z Cabernet Franc. Apelacja Touraine, to również również doskonałe wina z odmian Sauvignon Blanc, Gamay i Côt (czyli Malbec). Niezwykła Jasnières AOC znajduje się w departamencie Sarthe w Dolinie Loary i obejmuje 65 hektarów (160 akrów) wapienno-gliniastych zboczy, z których wszystkie są skierowane na południe lub południowy wschód. Długowieczne wina na bazie Pineau d’Aunis i CHenin Blanc
Centre-Loire z dwiema najsłynniejszymi apelacjami dla win białych (i odrobinę czerwonych z Pinot Noir) z Sauvignon Blanc czyli Sancerre i Pouilly Fumé, najwspanialszych interpretacji tego szczepu na świecie. Głębia, mineralności i silex, krzemienne wzgórza gdzie powstają te jedyne w soim rodzaju wina.
Jest 522 produktów.
Lagrein, czyli szlachetne czerwone wino z Południowego Tyrolu. Oferuje zaskakujące doznania jak na wino dojrzewające wśród ośnieżonych szczytów. Wytrawne, pełne i pikantne, a przy tym przyjemnie aksamitne i złożone.
Czerwone, świeże, słodkie, przyjemnie aromatyczne Brachetto d'Acqui czyli słodkie wino musujące wytwarzane z rodzimych winogron Piemontu, pochodzących z regionu Acquese. Brachetto to wino o delikatnych i cudownie owocowych aromatach, które elegancko, z gracją i harmonią towarzyszy uroczystym chwilom lub okazjom, kiedy potrzeba odrobiny słodyczy.
Przeurocze, kusicielskie i filuterne młode wino z Ribera del Duero. Pić jak szalone bez jeden przerwy! Z rozwagą.
Pinot Grigio jaki lubimy - lekki, łatwy i przyjemny ale z charakterem, którego nie spodziewaliśmy się znaleźć na Sycylii.
Czerwona Loara to królestwo szczepu Cabernet Franc. A Thierry Germain uchodzi za jednego z najlepszych w tym regionie. Po wizycie w Wachau w 2005 roku 'nawrócił' a właściwie odwrócił od nadmiernego stosowania beczek. Dodatkowo przekonał się do upraw biodynamicznych ( posiada certyfikat ).
Wino zwiewne, zmysłowe, urzekające ...
Musujące, piemonckie Duchessa Lia Moscato Spumante Dolce. Naturalnie słodki smak, delikatne i trwałe perlage: do odkorkowania w towarzystwie, aby podkreślić radość i słodycz bycia razem.
To smakowite Roble ma swój początek w winnicach położonych najbliżej rzeki Duero, gdzie gleba jest gliniasto-piaszczysta z niewielką zawartością żwiru, co nadaje gronom charakterystycznej świeżości, która w połączeniu z czasem spędzonym w beczce daje wino o wspaniałej osobowości.
80% Sauvignon i 20 Semillon. Usta wypełniają aromaty cytrusów, owoców o białym miąższu i ciepłych przypraw. Ronan By Clinet Blanc jest soczysty, a jednocześnie kruchy i czysty.
Biodynamik i król apelacji Saumur, perfekcjonista - Thierry Germain przedstawia swoje spojrzenie na Chenin Blanc.
Ekskluzywne białe wino. Wytwarzane tylko z najlepszych winogron.
Piemonckie, aromatyzowane, białe musujące Fragolino, słodkie i mocno owocowe, soczyste i świeże, przyjemnie orzeźwiające.
Nieziemska Crianza z winnic położnych powyżej 830 m n.p.m. Cóż za głębia, mineralność i potoczystość!
